Do działalności rewolucyjnej w dużej mierze skłoniły go pisma Josipa Broz Tity , przywódcy ruchu narodowowyzwoleńczego Jugosławii z okresu II wojny światowej [54]. Osobiście składował broń do planowanego ataku na koszary Moncada w prowincji Oriente. Bojownicy przebrani w mundury mieli przybyć do bazy wojskowej 25 lipca w trakcie trwającego tam festiwalu , kiedy to wielu oficerów miało być poza bazą. Rebelianci chcieli przejąć kontrolę nad zbrojownią, a po przybyciu wojskowych posiłków mieli się wycofać [55]. Nową broń przeznaczyć miano na uzbrojenie opozycji chcącej wywołania buntu zubożałych rolników pracujących przy ścinaniu trzciny.
Castro i jego ruch wzorował się na pochodzących z XIX wieku kubańskich działaczach ruchu niepodległościowego którzy czynnie atakowali hiszpańskie koszary. Sam Fidel widział w sobie spadkobiercę przywódcy ruchu niepodległościowego i bohatera narodowego — José Martíego [57].
Na wyprawę na koszary zgromadził rewolucjonistów, stacjonowało w Santiago a 27 w Bayamo. Byli to w większości młodzi ludzie z Hawany i Pinar del Río , jak zapewniał Castro żaden z nich nie miał dzieci z wyjątkiem jego samego [58]. Uczestników ataku wezwał do nieużywania siły zezwolił na nią w przypadku zbrojnego oporu [59]. Atak przeprowadzono 26 lipca dzień po planowanym terminie. Mimo długich przygotowań trzem z 16 samochodów jadącym z Santiago nie udało się dostać na miejsce akcji. Rebelianci ruszyli do walki z okrzykiem Wolność albo śmierć [60].
Żołnierze wznieśli alarm a większość rebeliantów znalazła się w ogniu karabinów maszynowych [56]. W bitwie śmierć poniosło sześciu opozycjonistów a 15 zostało rannych, po stronie rządowej zginęło 19 żołnierzy a 27 zostało rannych [61].
- Pobierz plik słownika - slowniki.org.pl.
- Oto lepszy sposób na śledzenie połączeń.
- Jak włamać się za darmo iPhonea.
- Dowiedz się, aby spy someones Smartphone?
Grupka rebeliantów schroniła się w cywilnym szpitalu, do którego wtargnęli żołnierze. Rebelianci zostali pojmani i poddani torturom.
Uploaded by
Rebelianci, którzy wycofali się z pola bitwy, w tym Fidel i Raúl, spotkali się ponownie, część z nich dyskutowało nad kapitulacją , ci którzy byli przeciwni tej opcji postulowali z kolei ucieczkę do Hawany. W towarzystwie 19 rebeliantów, Fidel Castro wyruszył kilka kilometrów na północ do Gran Piedra w górach Sierra Maestra , gdzie postanowiono założyć bazę partyzancką [63]. W odpowiedzi na ataki na cele wojskowe, rząd ogłosił stan wojenny. Reżim brutalnie zdławił protesty opozycji, a na media nałożył ścisłą cenzurę. Propaganda nadawała na temat Ruchu informacje dezinformacyjne, błędnie twierdzono że rebelianci byli oddziałem komunistycznym, który zabił pacjentów szpitala.
Blogging rules
Pomimo cenzury i propagandy, szybko na światło dzienne wyszły przypadki tortur i zbiorowych egzekucji dokonywanych przez rząd w Oriente, co spowodowało publiczną dezaprobatę [64]. W ciągu kolejnych dni wielu rebeliantów zostało aresztowanych. Sam Castro został schwytany i przetransportowany do więzienia na północ od Santiago [65]. Pozwolono uczestniczyć w procesie dziennikarzom. Co prawda ich relacje były ocenzurowane, decyzja ta stała się jednak klęską dla administracji Batisty.
Castro wystąpił jako własny obrońca, przekonał trójkę sędziów, aby uchylili oni decyzję wojska, które w sądzie skuło wszystkich oskarżonych kajdankami. Na pytanie sądu, kto był ideologicznym inicjatorem ataku, Castro stwierdził że był nim od dawna zmarły bohater narodowy, José Martí, którego prace dotyczące usprawiedliwiania powstań zbrojnych w trakcie rozprawy cytował [67]. Dochodzenie wykazało, że wojsko torturowało podejrzanych, wojskowi dopuścili się między innymi kastracji i wydłubania oczu. Armia bezskutecznie próbowała zapobiec dalszym obciążającym zeznaniom Castro, wojskowi twierdzili więc, że oskarżony jest zbyt chory, aby opuścić areszt [68].
Proces zakończył się w dniu 5 października, większość oskarżonych została uniewinnionych, 55 skazanych zostało na kary więzienia od 7 miesięcy do 13 lat. Mimo że maksymalna kara za przeprowadzenie rebelii wynosiła 20 lat więzienia, Castro skazany został na 15 lat. Ze względu na chorobę trafił do skrzydła szpitalnego w stosunkowo nowoczesnym więzieniu Presidio Modelo na Isla de Pino [70].
Grupa nosiła nazwę na pamiątkę daty ataku na koszary. Zorganizował szkołę dla więźniów noszącą nazwę Ideologicznej Akademii Abela Santamarí. Sam organizował trwające pięć godzin dziennie nauczanie historii, filozofii i angielskiego [71]. Czytał o polityce nowego ładu New Deal wdrażanej przez amerykańskiego prezydenta Franklina Delano Roosevelta , uważał że podobna polityka gospodarcza powinna zostać wprowadzona na wyspie [72].
Początkowo w porównaniu do innych więźniów cieszył się większą dozą wolności. Po wizycie prezydenta w lutym został zamknięty w izolatce, po tym gdy jego towarzysze wykonywali antyreżimowe piosenki [74]. Tymczasem żona Fidela, Mirta, znalazła zatrudnienie w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, do pracy tam zachęcił ją jej brat będący bliskim przyjacielem i sojusznikiem Batisty.
Zataiła ona ten fakt przed mężem, który dowiedział się o tym z radia. Małżonkowie rozpoczęli działania rozwodowe. Mirta przejęła opiekę nad ich synem Fidelito, wywołało to gniew Castro, który nie chciał aby jego syn dorastał w burżuazyjnym środowisku [75]. W roku rząd Batisty przeprowadził wybory prezydenckie, ale żaden polityk nie ryzykował konkurencji wyborczej z dyktatorem, a w rezultacie Batista odniósł w nich zwycięstwo. Wybory te powszechnie uznano za oszustwo.
Nieuczciwe wybory rozgniewały opozycję, zwolennicy Castro zaczęli domagać się wówczas amnestii dla sprawców incydentu w Moncada. Niektórzy politycy z kręgów reżimu zasugerowali, że amnestia będzie dobrą reklamą dla rządu, w rezultacie Batista i Kongres zgodzili się na wprowadzenie jej w życie. Wspierany przez amerykańskie korporacje Batista wierzył, że Castro nie będzie stanowił żadnego zagrożenia politycznego.
Na mocy amnestii Castro wraz z innymi więźniami opuścił zakład karny 15 maja roku [76]. Po powrocie do Hawany został przywitany przez tłumy zwolenników. Przeprowadził konferencje prasowe i udzielał wywiadów prasowych. Rząd uważnie monitorował jego działania i ograniczał swobodę jego działań [77].
Białoruś przeprowadzi inspekcję w Polsce
Po rozwodzie związał się z kolejno z dwiema kobietami będącymi również działaczkami opozycji , Natą Revueltą i Marią Laborde, każda z nich poczęła mu dziecko [78]. Ruch 26 Lipca powołał osobową Dyrekcję Krajową. On sam odrzucił apel o demokratyzacje przywództwa, twierdząc przy tym, że sukces rewolucji nie zostanie osiągnięty, jeśli organizacja będzie prowadzona kolektywnie. Przez sześć następnych tygodni Castro walczył z dyktaturą Batisty pokojowymi środkami.
W doszło do gwałtownych demonstracji i zamachów organizowanych przez opozycje. Rząd stłumił protesty. Zanim wraz z Raúlem uciekł z kraju, był chroniony przez uzbrojonych zwolenników.
Białoruś przeprowadzi inspekcję w Polsce - Sputnik Polska
Pozostali na Kubie członkowie Ruchu 26 Lipca w oczekiwaniu na powrót Castro przygotowywali działalność komórek rewolucyjnych [80]. Przed wyjazdem wysłał do prasy list, w którym zadeklarował że wszystkie drzwi walki pokojowej zostały zamknięte i zostaje on zmuszony do wyjazdu z kraju [81]. Wraz z kilkoma towarzyszami udał się do Meksyku , który przez długi okres czasu oferował azyl lewicowym opozycjonistom z innych państw [82].
Również Fidel polubił pochodzącego z Argentyny działacza. Na miejscu nawiązał też współpracę z Hiszpanem Alberto Bayo, będącym republikańskim weteranem hiszpańskiej wojny domowej. Bayo zgodził się uczyć opozycjonistów niezbędnych umiejętności potrzebnych w walkach partyzanckich, potajemnie spotykał się z opozycjonistami w Chapultepec, gdzie organizował szkolenia wojskowe [84]. W celu zbierania funduszy udał się do USA. Obalony przez Batistę prezydent Carlos Prío Socarrás przekazał opozycjoniście tysięcy dolarów.
Zdaniem Castro był on wówczas monitorowany przez szpiegów reżimu. Rząd Batisty przekupił funkcjonariuszy meksykańskiej policji, a ci aresztowali opozycjonistów. Wkrótce działacze zostali wypuszczeni, po tym gdy wstawiło się za nimi kilku krajowych polityków sympatyzujących z ruchem [85]. Utrzymywał kontakty z Ruchem 26 Lipca na wyspie.
Ruch zdobył duże poparcie szczególnie w regionie Oriente [86]. Inne grupy walczące z reżimem wyrosły głównie z ruchu studenckiego.
Najbardziej znana była organizacja Directorio Revolucionario Estudantil, założona przez studentów zrzeszonych w Federacji Uniwersyteckiej z przewodniczącym José Antonio Echevarríą. Antonio udał się nawet do Meksyku, gdzie spotkał się z Castro. Antonio będąc zwolennikiem bardziej radykalnych rozwiązań zgodził się na taktykę postulowaną przez Castro, a nawet zradykalizował ją Antonio legitymizował zabicie każdej osoby związanej z rządem [87].
Morski dystans między Meksykiem a Kubą wynosił mil, co było trudne do pokonania szczególnie ze względu na przepełnienie jachtu. W trakcie drogi wielu rewolucjonistów cierpiało na chorobę morską a zapasy żywności uległy wyczerpaniu.
Wystawa online “Stacja: Niepodległa. Na torach II RP”
Podróż opóźniały wycieki wody, a także wypadek, w trakcie którego jeden z mężczyzn wypadł za burtę [89]. Castro planował pierwotnie przypłynięcie na wyspę w ciągu pięciu dni zgodnie z tym planem, 30 listopada członkowie Ruchu 26 Lipca na czele z Frankiem Paisą przeprowadzili ataki na budynki rządowe w Santiago, Manzanillo i kilku innych miastach. Podróż opóźniła się jednak do 7 dni a Castro i jego ludzie nie byli w stanie zapewnić wsparcia atakującym rebeliantom. W rezultacie po dwóch dniach bojownicy Paisa przerwali ataki [90]. W ciągu kilku godzin okręt został zbombardowany przez siły rządowe, a dysydenci wycofali się w głąb lądu, wzdłuż zalesionego pasma górskiego Sierra Maestra w Oriente.
O świcie w dniu 5 grudnia rebelianci zaatakowani zostali przez oddział rządowej Straży Wiejskiej. Rebelianci ulegli rozproszeniu i podróż kontynuowali w małych grupach [91]. Po przybyciu Castro zauważył że na miejscu 19 z 82 rebeliantów nie dotarło na ustalone miejsce spotkanie, zostali oni zabici przez wojsko lub wzięci do niewoli [92].
Rewolucjoniści którzy przeżyli, w tym bracia Castro, Che Guevara i Camilo Cienfuegos [93] rozpoczęli tworzenie w dżungli obozu partyzanckiego. Celem zdobycia broni przeprowadzali ataki na małe posterunki wojskowe. W styczniu zajęli placówkę w pobliżu plaży w La Placie. Zgodnie z zaleceniem Guevary nie dokonywano egzekucji na żołnierzach służących we wrogiej armii.