Naucz się, czy jest inny darmowy sposób na szpiegowanie martwego iPhone 6S

Do reorientacji konserwatywnej postawy doszło na początku lat Początkowo rząd Harolda Macmillana, co zapowiedziano w manifeście wyborczym z roku, dążył do zabezpieczenia interesów narodowych poprzez zaangażowanie zachodnioeuropejskich partnerów w działalność na rzecz utworzenia wspomnianej już strefy wolnego handlu 11, skupiającej wszystkie państwa zrzeszone w Organizacji Europejskiej Współpracy Gospodarczej Podobna deklaracja znalazła się w mowie tronowej wygłoszonej w tym samym roku przez królową Elżbietę II Gdy jednak okazało się, że plany te nie zostaną zrealizowane, zaczęto rozważać możliwość przystąpienia Zjednoczonego Królestwa do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej.

1. 603 216 702?
2. iPhone, blind system dołącz;
3. Overwatch dla wszystkich!.

Wówczas po raz pierwszy kwestia ta została poruszona na forum partyjnym Dyskutowano ją przede wszystkim przez pryzmat politycznych i ekonomicznych interesów Wielkiej Brytanii, nie przywiązując większej wagi do aspektów doktrynalnych. Wskazywano głównie na konieczność pobudzenia gospodarki brytyjskiej oraz wzrost roli handlu z państwami zachodnioeuropejskimi. Nie bez znaczenia pozostawał również 10 N. Ludlow, Cena późnego akcesu. Kranz, J. W roku część konserwatywnych deputowanych z tylnych ław sformułowała dość niezwykłą propozycję włączenia państw zachodnioeuropejskich do Commonwealthu.

Watson, The British Constitution and Europe, Lejda , s Przedsięwzięcia podejmowane przez rząd brytyjski na tej płaszczyźnie, począwszy od zabiegów zmierzających do zablokowania działań integracyjnych, poprzez utworzenie konkurencyjnego wobec nich Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu, a następnie inicjatywy mające na celu zdominowanie handlu na kontynencie, szczegółowo omawia praca P.

Landau, Anglia, s. W rezultacie większość członków, wespół z kierownictwem partii, opowiedziała się za rozpoczęciem procesu negocjacyjnego. Konserwatyści nie stali się więc zwolennikami idei zjednoczeniowych z powodu zmian dokonanych w doktrynie partyjnej. Przewartościowanie założeń polityki zagranicznej było głównie pragmatyczną, a w opinii niektórych konieczną reakcją na działania podejmowane przez inne państwa, która miała pozwolić zachować Zjednoczonemu Królestwu centralną pozycję we Wspólnocie Narodów i na Starym Kontynencie.

Przekonanie torysów do Europy można uznać za jedno z najbardziej znaczących osiągnięć Macmillana, ponieważ, jak podkreślają Thomas Lindsay i Michael Harrington: całe to przedsięwzięcie stało w oczywistej sprzeczności z wszystkimi tradycyjnymi instynktami partii, które polegały na obronie suwerenności narodowej za wszelką cenę Należy również zauważyć, że reorientacja stanowiska konserwatystów miała niezwykle trwały charakter, gdyż poparcie dla tendencji zjednoczeniowych rosło w kolejnych latach i również współcześnie wydaje się znaczące.

Ponadto zmiana profilu partii z umiarkowanie eurosceptycznej na względnie sprzyjającą idei integracji przesądziła jednocześnie o stopniowej marginalizacji krytycznych wobec niej parlamentarzystów, a w rezultacie o przesunięciu ich poza główny nurt polityki partyjnej. Mimo to część deputowanych stanowczo nie zgadzała się z przyjętą strategią.

Już podczas pierwszej po upublicznieniu przez premiera zamierzeń rządu 17 krajowej konferencji w Brighton w roku grupa około 50 torysów z sir Derekiem Walkerem -Smithem, Robertem Turtonem oraz sir Harmarem Nichollsem na czele opowiedziała się przeciwko stanowisku partii 18, uznając je za rezygnację z tak akcentowanej przez konserwatystów koncepcji silnego państwa.

Również w samym gabinecie znajdowali się eurosceptycy, których obecność osłabiała w pewnym stopniu pozycję rządu, chociaż naturalnie nie mogła wpłynąć na przeformułowanie ustalonych wcześniej priorytetów. Należeli do nich między innymi Richard A. Butler, Reginald Maudling i Lord Hailsham Ten ostatni wiele lat później porówna rozwój dyskusji o wspólnocie europejskiej do wezbranej rzeki, podkreślając, że nie sposób przewidzieć, jak wpłynie ona na płaszczyznę polityczną, parlamentarną, ekonomiczną, a nawet konstytucyjną Zarysowujący się podział początkowo przybrał nieco na sile po zerwaniu negocjacji akcesyjnych przez prezydenta Charles a de Gaulle a, które skutkowało także wzrostem liczby obywateli niechętnych integracji.

Oficjalne stanowisko Partii Konserwatywnej 15 P. Lindsay, M. Harrington, The Conservative Party , London , s. Landau, Anglia, s V. Bogdanor, Footfalls echoing in the memory. Britain and Europe. The historical perspective, International Affairs , Vol. Poza tym z czasem grupa parlamentarzystów chłodno odnoszących się do idei integracyjnych w obliczu stale pogarszających się wskaźników gospodarczych w głosowaniach dotyczących tego zagadnienia opowiadała się za proponowaną linią polityczną. Być może wynikało to również z faktu, że konserwatywni deputowani zajmowali ławy przeznaczone dla Opozycji Jej Królewskiej Mości oraz z poczucia obowiązku wobec nowego lidera, którym w roku został główny negocjator traktatów akcesyjnych oraz gorący zwolennik integracji europejskiej Edward Heath.

Mimo znacznego osłabienia nurtu eurosceptycznego w latach Impulsem do ich wystosowania była nie tylko kolejna wyborcza porażka torysów, ale także ponowne weto de Gaulle a w stosunku do wniosku akcesyjnego złożonego przez rząd Harolda Wilsona. Jednak czynnikiem, który mógł wpłynąć na znaczne umocnienie pozycji przeciwników procesów zjednoczeniowych, nie były wyrażane od dekady obawy o wynikające z nich konsekwencje dla brytyjskich rolników czy resentymenty o charakterze imperialnym. Wypracowaną równowagę mógł naruszyć zyskujący coraz większe poparcie wyborców Enoch Powell.

Ten charyzmatyczny erudyta o klasycznym wykształceniu i imponującym życiorysie jako zwolennik wolnego rynku początkowo opowiadał się za zaangażowaniem Brytyjczyków w gospodarczą współpracę z państwami Europy kontynentalnej. Jednak studia nad relacjami międzypaństwowymi oraz refleksja nad konsekwencjami politycznymi integracji skłoniły go do zmiany stanowiska. Chociaż jego najbardziej znane przemówienie wygłoszone 20 kwietnia roku w Birmingham dotyczyło imigracji z państw Commonwealthu 23, Powell za równie wielkie zagrożenie dla przyszłości Zjednoczonego Królestwa uznał jego udział w procesie tworzenia europejskiego wspólnego rynku Swoje obawy na ten temat wyraził w Izbie Gmin podczas debaty nad przygotowaną 21 Prosperity With A Purpose, [online] -conserva tive -manifesto.

Powell zwracał w nim uwagę na społeczne i polityczne konsekwencje otwartej polityki imigracyjnej, która jego zdaniem w krótkim czasie osłabi państwo, doprowadzając do silnych konfliktów.

Gdy patrzę w przyszłość targają mną złe przeczucia; jak Rzymianin wydaję się widzieć fale Tybru obficie spienione krwią. Przede wszystkim podał w wątpliwość główne uzasadnienie polityki akcesyjnej, jakim zarówno ze strony laburzystów, jak i torysów była prognoza szybszego wzrostu gospodarczego. Podważając adekwatność przywoływanych danych liczbowych, wskazał na nieprzewidywalność procesów rynkowych oraz stosunkowo ograniczony charakter takich argumentów, które potraktowane poważnie powinny przemawiać za integracją gospodarczą z Turcją, która również jest członkiem Sojuszu Północnoatlantyckiego i rozwija się znacznie szybciej niż państwa Europy Zachodniej Powołując się na działalność duńskich, szwajcarskich i szwedzkich przedsiębiorstw, dowodził, że osiągnięcie sukcesu o wymiarze globalnym nie zależy od wielkości rynku wewnętrznego.

Co więcej, wskazywał także na brak bezpośredniego związku między jego rozmiarem a tempem wzrostu gospodarczego Sprzeciw mówcy budziły także obawy związane z marginalizacją handlu brytyjskiego powodowaną rozwojem głównych partnerów gospodarczych. Uznawał je za nieuzasadnione, będąc przekonanym, że rozwój przemysłowy Stanów Zjednoczonych Ameryki oraz państw Europy Zachodniej musi skutkować koniunkturą zależnej od nich gospodarki brytyjskiej. Te racje stanowiły jedynie preludium do wyłożenia najważniejszych kwestii związanych z kontestacją idei zjednoczeniowych.

Powell uważał, że utworzenie wspólnego rynku wymusi integrację polityczną, która z kolei zapoczątkuje proces tworzenia wspólnej waluty oraz instytucji o charakterze ponadnarodowym. Chłodno odniósł się zwłaszcza do deklaracji powołania parlamentu europejskiego, krytykując nie tylko jego legitymację, ale także zasadność funkcjonowania.

• Android - najlepsze znaleziska i wpisy o #android w ?
• Przegląd Messenger Stealth SMS Tracker.
• Ograniczenia sprzętowe.

Parlament [brytyjski] jest naszą dumą i naszym obrońcą, ponieważ opiera się na społeczeństwie, które z niknącymi wyjątkami [ ] wyraża gotowość akceptacji werdyktu większości, ponieważ czuje, że jest ona częścią tworzonej przezeń wspólnoty. Pytanie, jakie należy zadać w tym kontekście, brzmi: czy możemy wierzyć [ ], że Brytyjczycy będą postrzegać siebie jako część społeczeństwa złożonego z dwustu pięćdziesięciu milionów innych osób, akceptując zdanie większości na temat podatków, polityki społecznej czy rozwoju?

W kolejnych latach wątpliwości Powella odnośnie do integracji wzrastały. Jego zdaniem problemem była nie tylko utopijność idei zakładających stworzenie europejskiego społeczeństwa przy pomocy wspólnotowego parlamentu, ale także faktyczna utrata suwerenności na rzecz struktury, która nie ma jasno określonego kształtu Był przekonany, że tendencje zjednoczeniowe doprowadzą do przesunięcia centrum decyzyjnego z Londynu do Brukseli, pozbawiając Brytyjczyków prawa do samostanowienia.

Podobną ocenę sformułował Neil Martin 29, torysowski deputowany, który wbrew naciskom partyjnym nigdy nie poparł ustawy związanej z akcesją Zjednoczonego Królestwa do Europejskiej 25 HC Deb 25 February vol. Te poglądy, jakkolwiek bliskie wielu wyborcom 30, podzielała jedynie niewielka część konserwatywnych członków Parlamentu.

W decydującym głosowaniu 17 lutego roku dyscyplinę partyjną złamało tylko 15 torysów. Po przystąpieniu Wielkiej Brytanii do EWG eurosceptyczni politycy Partii Konserwatywnej, akceptując decyzję większości parlamentarnej, skoncentrowali się głównie na obronie interesów brytyjskich w instytucjach wspólnotowych. Postawy radykalne uległy przekształceniu w związku ze zmianą rzeczywistości politycznej, która zyskała wyraźny wymiar europejski. Kierownictwo ugrupowania skupione wokół Heatha, którego należy uznać za najbardziej proeuropejskiego ze wszystkich dotychczasowych konserwatywnych premierów brytyjskich, politykę europejską uczyniło swoim priorytetem, znacznie utrudniając krytykę strategii rządowej.

W manifeście wyborczym z lutego roku członkostwo we wspólnotach europejskich uznano za najważniejsze osiągnięcie konserwatystów, a ewentualne wycofanie się Zjednoczonego Królestwa z powstałych struktur nazwano katastrofą, której przyszłe pokolenia nie mogłyby wybaczyć Jednocześnie, jak wskazuje Andrzej Zięba, zmierzano do zdominowania działań podejmowanych przez EWG tak, aby zapewnić Wielkiej Brytanii rolę przywódczą Powell, nie godząc się na przyjętą linię polityczną, zrezygnował z członkostwa w Partii Konserwatywnej, prosząc zwolenników o oddanie głosu na laburzystów.

Za główny podwód swojej decyzji uznał niedotrzymanie zobowiązań wyborczych przez gabinet Heatha 33 oraz poświęcenie ideałów torysowskich na rzecz niepewnych obietnic rozwoju ekonomicznego. Urodziłem się torysem, jestem torysem i umrę jako torys, ale nigdy nie słyszałem, żeby element toryzmu stanowiło połączenie kształtowanych przez wieki [brytyjskich] praw oraz instytucji z tymi, które wypracowały inne społeczeństwa w nowe sztuczne państwo, i to bez zgody narodu Zuba, Dryfujące wyspy: europejskie dylematy Brytyjczyków, Warszawa , s Firm Action for a Fair Britain, [online] conservative-manifesto.

Zięba, Współczesny konserwatyzm brytyjski, Warszawa , s W manifeście wyborczym z roku Heath zapowiedział, że jego partia będzie jedynie negocjować warunki przystąpienia do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, informując o ich przebiegu Parlament oraz społeczeństwo, natomiast wszelkie konkretne rozwiązania będą musiały uzyskać poparcie deputowanych oraz obywateli. Powell, Przemówienie wygłoszone 25 lutego roku w Shipley, cyt.

iOS 14.4 On iPhone 6S! (Review)

Mimo że wybór Margaret Thatcher na stanowisko lidera oznaczał kontestację dominujących od lat Przypomniano w nich między innymi o niemal 15 -letnim poparciu konserwatystów dla idei zjednoczeniowych 36, stwierdzając, że jeden z głównych celów stanowi ochrona interesów Zjednoczonego Królestwa, w szczególności poprzez zaangażowanie się całym sercem w rozwój wspólnot europejskich. Z kolei w manifeście wyborczym z roku skrytykowano Partię Pracy za obstrukcyjną i wrogą postawę, która osłabiła nie tylko pozycję przetargową Wielkiej Brytanii, ale także wspólnotę jako całość W podobnym tonie utrzymane były również wypowiedzi członków nowo powołanego rządu.

W kolejnych latach nadzieję na zmianę konserwatywnych priorytetów wzbudził sprzeciw Thatcher wobec mechanizmu kursów walutowych będącego częścią europejskiego systemu walutowego oraz jej jednoznaczne i stanowcze działania zmierzające do zmniejszenia brytyjskich wpłat do wspólnotowego budżetu. Jednak dopiero kilkanaście miesięcy po wejściu w życie Jednolitego Aktu Europejskiego, który znacznie zwiększał zakres integracji europejskiej, premier w sposób kompleksowy przedstawiła swoje poglądy na temat procesów zjednoczeniowych. Przyszłość Europy widziała w kontekście współpracy suwerennych narodów, których unia przyniesie korzyści zarówno polityczne, jak i gospodarcze Sprzeciwiała się tworzeniu kolejnych zbiurokratyzowanych instytucji oraz stopniowemu przesuwaniu ośrodka decyzyjnego do Brukseli, argumentując, że kooperacja winna przybrać kształt stosunków międzypaństwowych.

Co istotne, główną płaszczyzną współdziałania miał pozostać wspólny rynek, natomiast gwarancją bezpieczeństwa otwarcie na relacje z partnerami z całego świata Przemówienie wygłoszone w Brugii 40 znalazło odzwierciedlenie w reakcji konserwatystów na kolejne inicjatywy zmierzające do zintensyfikowania procesów integracyjnych.

Należały do nich: dobrowolna i ożywiona współpraca między suwerennymi państwami, praktyczny wymiar polityki wspólnotowej, wspieranie przedsiębiorczości i zwalczanie protekcjonizmu oraz utrzymanie bezpieczeństwa przy pomocy NATO. Biskup, Integracja czy dezintegracja? Jej członkowie, opowiadając się za rozluźnieniem więzów instytucjonalnych między Unią Europejską a Zjednoczonym Królestwem, popularyzowali koncepcję sformułowaną przez Żelazną Damę. Ta ostatnia kwestia stała się główną osią sporu nie tylko wśród szeregowych torysów, ale także w rządzie. Premier jednoznacznie sprzeciwiała się inicjatywom zmierzającym do utworzenia unii monetarnej oraz Europejskiego Banku Centralnego, którego powołanie w jej opinii miałoby sens jedynie pod auspicjami suwerennego europejskiego rządu Poglądy Margaret Thatcher stawały się coraz bardziej eurosceptyczne.

Niechęć torysów chłodno odnoszących się do idei integracyjnych budziły zarówno przekształcenia dokonywane w instytucjach wspólnotowych, jak i nadmierny wzrost wpływów niemieckich i francuskich na procesy zjednoczeniowe. Ponownie wskazywano na konflikt między zasadą suwerenności Parlamentu a inkorporacją do porządków prawnych Zjednoczonego Królestwa norm prawa wspólnotowego oraz na konieczność podporządkowania interesów brytyjskich polityce unijnej. Premier piętnowała rozrost brukselskiej biurokracji, wskazując na nieprecyzyjny język aktów prawnych normujących jej funkcjonowanie.

076ca5151c23f2abe13d80ac1fe70d76

Protestowała zwłaszcza przeciwko planom zwiększenia liczby spraw rozstrzyganych w drodze głosowania z zastosowaniem większości kwalifikowanej oraz przeciwko rozszerzaniu kompetencji niepochodzącej z wyborów powszechnych Komisji Europejskiej Te przekonania podzielała znaczna część społeczeństwa oraz wielu torysów. Eurosceptyczne skrzydło partii zyskiwało na znaczeniu, chociaż Żelazna Dama w listopadzie roku musiała ustąpić ze stanowiska.

Jednak już trzy lata później dezaprobata wobec procesu integracji europejskiej wewnątrz partii była tak silna, że doprowadziła do poważnego kryzysu politycznego.



• Skaner w twoim telefonie: nowa aplikacja Adobe i dwie alternatywne, które warto znać?
• Top New Spy Aplikacja do śledzenia lokalizacji telefonu komórkowego.
• Uploaded by.

Premier John Major, opowiadający się za ustaleniami poczynionymi w Maastricht 44, przegrał pierwsze głosowanie dotyczące ratyfikacji traktatu. Kolejne nie zakończyło się jego klęską tylko dlatego, że zdecydował się poddać pod ocenę członków Izby Gmin całą politykę zagraniczną rządu, wnioskując tym samym o wotum zaufania. Złamanie dyscypliny partyjnej oraz jawne wystąpienie przeciwko przedsięwzięciom własnego rządu świadczyło nie tylko o głębokim podziale konserwatywnych parlamentarzystów 45, ale także o radykalizacji nastrojów.

W ocenie buntowników Maastricht rebels 46 poparcie gabinetu było równoznaczne z działalnością na szkodę Wielkiej Brytanii. Były działacz stowarzyszenia Alan Sked, wyrzucony zeń w roku, założył Ligę Antyfederalistyczną Anti-Federalist League , którą dwa lata później przekształcił w Partię Niepodległości Zjednoczonego Królestwa. Evans, Euroscepticism and Conservative Electoral Support. Unia Europejska nie stanowiła już przeciwwagi dla komunistycznego reżimu, a korzyści płynące z integracji gospodarczej były mniejsze, niż oczekiwano.

W tych warunkach idee zjednoczeniowe jawiły się jako mechanizm zagrażający brytyjskiej suwerenności i tożsamości narodowej, a także utrwalonemu przez przymierze ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki liberalnemu porządkowi światowemu Ponownie odwoływano się do powszechnego wśród konserwatywnych mieszkańców Albionu przekonania o wyjątkowości anglosaskich rozwiązań i nieufności w stosunku do koncepcji, których źródłem nie było wielowiekowe doświadczenie.

Nacisk eurosceptycznego skrzydła partii spowodował, że manifest wyborczy torysów z roku zawierał niezwykle wyważoną ocenę relacji ze wspólnotą, wraz z jednoznaczną deklaracją dotyczącą przyszłości idei integracyjnych. Konserwatywny rząd będzie szukał partnerstwa między państwami narodowymi. Widoczna zmiana narracji w kwestii polityki unijnej nie mogła zapobiec miażdżącemu zwycięstwu laburzystów, u podstaw którego leżały również podziały w Partii Konserwatywnej W rezultacie Major ustąpił ze stanowiska lidera, a nowym przywódcą wybrano Williama Hague a, co wydawało się potwierdzać dominację nurtu eurosceptycznego.

Pierwszy raz od lat Kierownictwo partii wspierane autorytetami Normana Tebbita i Margaret Thatcher sprzeciwiło się wszelkim projektom zmierzającym do pogłębienia procesów zjednoczeniowych, a zwłaszcza do przyjęcia przez Zjednoczone Królestwo wspólnej waluty. Względny sukces w wyborach do Parlamentu Europejskiego potwierdził słuszność decyzji torysów o usztywnieniu stanowiska wobec Unii Europejskiej. Podczas krajowej konferencji konserwatystów w Blackpool w roku Hague ostrzegał przed konsekwencjami nadmiernej centralizacji, podkreślając konieczność zawarcia w nowym traktacie unijnym klauzuli elastyczności, która pozwoliłaby poszczególnym państwom na założyciel Fundacji Europejskiej European Foundation głoszącej konieczność renegocjacji traktatu z Maastricht, oraz Christopher Gill, Richard Body i Roger Knapman, którzy w kolejnych latach zdecydowali się poświęcić członkostwo w Partii Konserwatywnej na rzecz działalności w Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa.

Baker, A. Gamble, D. Seawright, Souvereign nations and global markets. McAllister, D. Seawright, Souvereign nations, s. Podobne konstatacje zawarto w programie wyborczym z roku, uzupełniając je o obietnicę renegocjacji traktatu nicejskiego oraz uchwalenia ustawy zastrzegającej część materii legislacyjnej dla parlamentu brytyjskiego Mimo drugiej klęski wyborczej kolejnymi liderami Partii Konserwatywnej zosta wali politycy sceptyczni wobec jednoczącej się Europy.

Zarówno Iain Duncan Smith sprawujący tę funkcję w latach , jak i Michael Howard pozostający na stanowisku do roku wykazywali daleko idącą ostrożność względem instytucji unijnych. Obaj kontynuowali linię polityczną wyznaczoną przez poprzednika, kładąc nacisk na kwestię imigracji oraz współpracy wojskowej między państwami unijnymi. Pierwszy z wymienionych wątków rozważano w nawiązaniu do planowanego rozszerzenia wspólnoty, a później także w związku z zamachami terrorystycznymi w Londynie, drugi natomiast był odpowiedzią na dyskusje dotyczące europejskiej strategii bezpieczeństwa.

W dokumentach programowych stwierdzano, że przedsięwzięcia zmierzające do zwiększenia zdolności obronnych państw unijnych powinny być inicjowane w ramach działalności Sojuszu Północnoatlantyckiego 53, chociaż Wielka Brytania popierała również unijną współpracę na płaszczyźnie przeciwdziałania nowym zagrożeniom i zwalczania przestępczości.

W obliczu następnej porażki wyborczej stanowisko przywódcy partii powierzono Davidowi Cameronowi. Nowy lider dokonał przewartościowań w doktrynie partyjnej w duchu konserwatyzmu paternalistycznego. Zwrócił więc uwagę na potrzebę umocnienia państwowej służby zdrowia oraz systemu świadczeń socjalnych.

Welcome to Scribd!

Postulował poparcie dla procesu dewolucji i decentralizacji. Stworzona przez niego koncepcja big society, nawiązująca do tradycyjnie torysowskiej organicystycznej wizji społeczeństwa, stała się w roku głównym elementem programu wyborczego konserwatystów. Zakładała pobudzenie aktywności obywatelskiej i włączenie w proces zarządzania państwem jednostek, wspólnot lokalnych oraz organizacji pozarządowych tak, aby możliwie najwięcej decyzji było podejmowanych przez osoby bądź grupy, które zostaną nimi bezpośrednio dotknięte Nowa perspektywa polityki wewnętrznej Wielkiej Brytanii nie miała wpływu na ujęcie relacji brytyjskich z europejskimi partnerami.

W tej kwestii Cameron powtarzał jedynie argumenty przywoływane w poprzednich latach, nazywając zdradą działania laburzystów, które doprowadziły do ratyfikacji traktatu lizbońskiego. Podtrzymał wyrażone wcześniej zobowiązanie do nowelizacji ustawy o Wspólnotach Europejskich z roku, tak aby w przyszłości warunkiem wejścia w życie umów przenoszących znaczne kompetencje na rzecz organów unijnych była zgoda obywa teli wyrażona w referendum Zapowiedział także renegocjację uregulowań związanych 51 W.

Hague, Leader s speech, Blackpool , [online] archive. O eurosceptycznej postawie lidera torysów może świadczyć również nominacja Hague a na stanowisko rzecznika ds.